หมวดหมู่: ศิลปะ

นาฏศิลป์ในศิลปะเอเชียใต้ ธีมที่ไม่ธรรมดาสำหรับนิทรรศการนี้ทำให้ผู้เข้าชมสามารถสำรวจการแสดงระบำในศิลปะเอเชียใต้ เอเชียตะวันออกเฉียงใต้ และภูมิภาคหิมาลัยตั้งแต่ศตวรรษที่ 1 ถึงศตวรรษที่ 21 การเต้นรำมีอยู่ทั่วไปในศิลปะของภูมิภาคนี้ และเป็นองค์ประกอบสำคัญในภาพลักษณ์ของอินเดียและประเทศใกล้เคียงมาช้านาน

บ่อยกว่าเทพในวัฒนธรรมอื่น เทพเจ้าของศาสนาฮินดูและศาสนาพุทธร่ายรำเพื่อแสดงพลังงานที่สร้างสรรค์และทำลายล้าง

พวกมันกำหนดจังหวะของจักรวาลและจิตวิญญาณของมนุษย์ผ่านการเคลื่อนไหวเป็นจังหวะที่ลื่นไหล งานศิลปะประมาณ 120 ชิ้นมาจากพิพิธภัณฑ์และของสะสมส่วนตัวของสหรัฐฯ ผลงานต่างๆ รวมถึงประติมากรรมสำริด ตลอดจนงานหิน งาช้างและไม้ และภาพวาด เครื่องประดับ สิ่งทอ และงานร่วมสมัยในสื่อใหม่

นอกจากการแสดงนาฏศิลป์จากอินเดียแล้ว ยังมีผลงานจากประเทศปากีสถาน เนปาล ทิเบต เมียนมาร์ ไทย กัมพูชา และอินโดนีเซียอีกด้วย

ผู้ชมพิพิธภัณฑ์สามารถสำรวจว่านาฏศิลป์มีบทบาทสำคัญอย่างไรในวัฒนธรรมของเอเชียใต้ เอเชียตะวันออกเฉียงใต้ และภูมิภาคหิมาลัยผ่านวัตถุทางศาสนา ราชสำนัก และชีวิตประจำวัน ในชีวิตประจำวัน ผู้คนเต้นรำกันมานานแล้วเพื่อบูชา เทศกาล

และเพื่อความบันเทิงทั้งส่วนรวมและส่วนรวม การเต้นรำทั้งหมดเหล่านี้ ทั้งแบบศักดิ์สิทธิ์และแบบฆราวาส ถูกนำเสนอ – หรือเป็นตัวเป็นตน – ในประติมากรรมและภาพวาดมานานหลายศตวรรษ และล่าสุดคือในภาพยนตร์และสื่อใหม่

การเต้นรำของพระเจ้า การเป็นตัวแทนของการเต้นรำของเทพเจ้าเป็นบทเรียนทางศาสนาและจริยธรรมแก่ผู้นับถือและยังเป็นสัญลักษณ์ของอำนาจและความยิ่งใหญ่ของสวรรค์ การเต้นรำเป็น – และเป็น – ไม่เพียงเพื่อความสนุกสนานเท่านั้น ผู้เข้าชมสามารถสัมผัสอารมณ์ของการเต้นรำในงานศิลปะเหล่านี้ได้ด้วยตัวเองในทุกรูปแบบ ไม่ว่าจะเป็นการเฉลิมฉลอง ความรักอันศักดิ์สิทธิ์ ความรัก ความโรแมนติก ความทุ่มเท พลัง หรือการเปลี่ยนแปลง

โดยขอให้ผู้ชมพิจารณาภาษาภาพที่น่าสนใจของการเต้นรำผ่านการเรียงสับเปลี่ยนมากมาย นิทรรศการยังแสดงให้เห็นถึงความสำคัญและพลังพิเศษของนาฏศิลป์ในความคิดทางศาสนา วรรณคดี การเมือง และโครงสร้างทางสังคม

แนวคิดสำหรับนิทรรศการนี้มาจากจุด  แทงบอลออนไลน์   เริ่มต้นที่ไม่ธรรมดา ในเดือนกุมภาพันธ์ 2019 พิพิธภัณฑ์ศิลปะเอเชียเป็นเจ้าภาพการประชุมเชิงปฏิบัติ

การที่นักวิชาการแปดคนจากหลากหลายสาขา รวมถึงทฤษฎีนาฏศิลป์ การศึกษาศาสนา ประวัติศาสตร์ และประวัติศาสตร์ศิลปะได้พบกับผู้เชี่ยวชาญจากพิพิธภัณฑ์ รวมถึงภัณฑารักษ์และผู้เชี่ยวชาญในสาขาอื่นๆ ของงานพิพิธภัณฑ์ ความหลากหลายนี้นำไปสู่การอภิปรายอย่างมีประสิทธิผลเกี่ยวกับนิทรรศการที่มีศักยภาพและหัวข้อและรูปแบบใด

ที่สามารถพิจารณาได้ ประเด็นหลักที่กล่าวถึงซึ่งในที่สุดกลายเป็นแกนหลักของนิทรรศการ ได้แก่ การใช้นาฏศิลป์และศิลปะที่เกี่ยวข้องเพื่อหนุนอำนาจของราชวงศ์และถ่ายทอดพระราชสาส์น ตลอดจนพลวัตของเพศและเรื่องเพศในประเพณีการเต้นรำและงานศิลปะ ในที่สุด Ainsley M Cameron

ภัณฑารักษ์ศิลปะเอเชียใต้ ศิลปะอิสลาม และโบราณวัตถุที่พิพิธภัณฑ์ศิลปะซินซินนาติก็ได้ร่วมงานกับฟอร์เรสต์ แมคกิลล์ หัวหน้าภัณฑารักษ์ที่พิพิธภัณฑ์ศิลปะเอเชียแห่งซานฟรานซิสโก เพื่อเป็นผู้ดูแลร่วมและพิพิธภัณฑ์ซินซินนาติเป็นผู้ร่วมจัดงาน

 ก็เปลี่ยนไปสู่การนำเสนอที่สว่างไสว เกาหลีใต้ของตารางเหล่านี้ร่ำรวยและมีเทอร์โบชาร์จไม่อยู่ในหมอกควันหลังสงครามอีกต่อไป

รถรางและรถลากหลีกทางให้รถยนต์ รถโดยสารประจำทาง และเรือคอนเทนเนอร์ ร่างมนุษย์ที่แสดงด้วยสีบล็อกที่เรียบง่าย ฟังเพลงและพาสุนัขเดินไปตามถนนที่พลุกพล่าน ในภาพวาดแนวชายฝั่งที่มีชื่อทางภูมิศาสตร์ เช่น “เกาะปูซานโอยุค” และ “สะพานปูซานยังโด” นักท่องเที่ยวและชาวประมงยืนเรียงกันเป็นสองคนและสามคนโดยมีพื้นหลังเป็นน้ำทะเลสีฟ้าและเกาะรูปสามเหลี่ยมสีม่วงเข้ม ปั้นจั่นและตึกอพาร์ตเมนต์พุ่งทะลุฟ้า

นักวิจารณ์ศิลปะชาวเกาหลีไม่กี่คนที่เคยกล่าวถึงงานของ Oh เรียกว่า Surrealist; โวหารที่โดดเด่นอีกอันหนึ่งคาบเกี่ยวกับ Balthus และ de Chirico

ฉันยังนึกถึงภูมิทัศน์ของผู้คนของคุณยายโมเสสหรือฟรานซิส กาย อิทธิพลที่ใส่ใจของ Oh นั้นตรงไปตรงมามากกว่า เขาบอกฉันว่าเขาชื่นชม Park Su-geun จิตรกรชาวเกาหลีอายุสั้นที่เรียนรู้ด้วยตนเอง เกิดในปี 1914 ผู้ซึ่งใช้เทคนิคโพสต์อิมเพรสชันนิสม์เพื่อพรรณนาชีวิตดั้งเดิมในชนบท โอ้ยังชอบ Monet และ van Gogh ผู้ชายที่วาดภาพโลกของพวกเขา

ตามที่เห็น “ไม่มีทางเป็นภาพวาด Surrealist ของพ่อฉันหรอก พวกเขาดูสมจริง” โซยังกล่าว เมื่อเราสามคนดูภาพวาดของเขาเกี่ยวกับเมืองปูซาน เธอจำได้ว่าแต่ละย่านเป็นตัวแทนของแต่ละย่าน บางครั้งลงไปตามทางโค้งของถนน โอ้แสดงภาพตัวเองบนผืนผ้าใบเหล่านั้นเช่นกันแม้ว่าจะไม่สามารถระบุตัวตนได้

เขาเป็นเด็กชายที่จ้องมองไปที่รางรถไฟในภาพวาดที่ฉันเห็นที่ Biennale และที่ทางเข้าบ้านของเขา นอกจากนี้ยังมีภาพวาดล่าสุดชื่อ “ทางไปห้องสมุด” ซึ่งแสดงภาพร่างโดดเดี่ยวซึ่งมองจากด้านหลังเช่นกัน กำลังเดินไปตามถนนในเมืองที่ว่างเปล่า นั่นคือโอ้หรืออย่างน้อยก็เป็นรูปแบบสัญลักษณ์ของเขา เขาบอกฉัน “ฉันไม่เคยถ่ายภาพตัวเอง คุณตายเร็วถ้าคุณทำ”

ภาพวาดทะลึ่ง “Immersion” แสดงให้เห็นรถใต้ดินที่แออัดซึ่งทุกคน—ยกเว้นผู้โดยสารผมหงอกในที่นั่งอาวุโส—หลงทางในสมาร์ทโฟน โฆษณาสีขาวแดงเขียนว่า “หุ่นยนต์โรโบ-มนุษย์ฟิวชันศัลยกรรม” เมื่อฉันถามโอว่าเขาตั้งใจจะสื่อถึงอะไร เขากล่าวว่า “ฉันนั่งรถไฟใต้ดินบ่อยมากในปูซาน

เพราะมันฟรีสำหรับฉัน และทุกคนก็หมกมุ่นอยู่กับโทรศัพท์ ฉันรู้สึกแปลกที่ได้อ่านหนังสือ ฉันไม่ชอบแบบนั้น” ภาพปัจจุบันของเขาแม้ว่าจะมองในแง่ดี แต่ก็มีร่องรอยของความเหงา ในช่วงเวลาไม่กี่ทศวรรษ Oh และลูก ๆ ที่โตแล้วของเขามีชีวิตที่ค่อนข้างดี และเกาหลีใต้ก็กลายเป็นประเทศที่ร่ำรวย

ในทางกลับกันคือความแปลกแยกบางอย่าง: ผู้คนดูเหมือนไม่ถูกผูกมัดจากกันและกันและอดีตที่ยุ่งเหยิงและเปื้อนเลือดของพวกเขา มีเพียงบนผืนผ้าใบเท่านั้นที่เขาสามารถเริ่มจัดการมันได้ทั้งหมด เขาเล่าให้ผมฟังผ่านงานที่เก่ากว่า “นี่คือหน้าศาลาว่าการหลังเก่า” “ที่นี่เป็นศูนย์กักกันแรงงานบังคับในอาณานิคม” “นี่คือสถานีตำรวจ” “นี่มาจากจินตนาการของฉัน” “ภาพนี้สวยดีนะ”

สนับสนุนเนื้อหาโดย  ดูบอลสด

ซึ่งในปี1959 เวียดนามเหนือได้ออกมาพูดโต้งๆเลยว่าฉันสนับสนุนเวียดกงอยู่ก็เลยเกิดเป็นสิ่งที่เรียกว่า The Second lndochina War หรือสงครามอินจีนในครั้งที่2 และเขาจะถือว่าสงครามอินจีนครั้งที่2 นี่แหละก็คือ สงครามเวียดนามจริงๆ โดยสงครามเวียดนามก็จะกินระยะเวลาประมาณ15ปีก็คือตั้งแต่ปี1960-1975 และในระหว่างนั้นก็จะเกิดความรุนแรงเกิดสมรภูมิเกิดอะไรต่างๆยิบย่อยมากมาย

ดังนั้นวันนี้เราขออนุญาตไม่ลงรายละเอียดทุกสมรภูมิขออนุญาตยกขึ้นมาเฉพาะเหตุการณ์ที่มันสำคัญ

สงครามเวียดนาม เหตุการณ์สำคัญที่เราไม่พูดถึงไม่ได้เลยอย่างเหตุการณ์แรกในช่วงปี1959ตอนที่มันเริ่มสงครามเวียดนามมันก็มีสิ่งหนึ่งเกิดขึ้นนั่นก็คือ เวียดนามเหนือเขาบุกเขาไป ในลาว และก็ กัมพูชา แล้วไปทำเหมือนกับเส้นทางลับผ่านป่าที่จะทำให้เขาสามารถลำเลียงเสบียงลำเลียงอาหารลำเลียงทหารไปสนับสนุนเวียดกงในฝ่ายใต้ได้

ซึ่งชาวเวียดนามเหนือเขาเรียกเส้นทางนี้ว่า Durong Truong Son แต่ชาวดลกนั้นจะรู้จักสิ่งนี้ในนาม Ho Chi Minh Trail ซึ่งเส้นทางนี้สำคัญมากๆกับสงครามครั้งนี้คือถ้าสมมติว่าใครเคยฟังสงครามเวียดนามก็จะเห็นว่า พวกเวียดกงอยู่ๆก็จะโผล่มาจากเส้นทางนี้เหมือนกับผีแล้วก็โจมตีเสร็จแล้วก็จะกลับเข้าไปในเส้นทางนี้อีก

โดยจะทำให้ทหารฝ่ายตรงข้ามงงและไม่ชำนาญเส้นทางแล้วก็ไปไม่ถูกดังนั้นเส้นทางนี้สำคัญมากๆถึงขนาดที่เดี๋ยวเราจะเห็นว่าสหรัฐอเมริกาที่จะต้องมารบที่สงครามเวียดนามจพยายามทำทุกวิถีทางไม่ว่าจะทำอย่างไรก็ตามเพื่อที่จะตัดเส้นทางนี้ทิ้ง

ซึ่งก็นำไปสู่เหตุการณ์สำคัญเหตุการณ์ที่สองที่จะเล่าให้ฟังคือในปี1959-1961 เป็นช่วงเวลาที่สหรัฐอเมริกาเริ่มยื่นมือเข้ามาช่วยรบในสงครามเวียดนามคือในตอนแรกสหรัฐอเมริกาก็เข้ามาช่วยนิดๆหน่อยแบบช่วงแรกๆฝ่ายใต้มาฉันช่วยฝึกทหารให้แต่หลังๆเริ่มใหญ่ขึ้นเรื่อยๆเริ่มส่งอาวุธมาส่งทหารมาส่งเฮลิคอปเตอร์มาส่งอะไรมาเต็มไปหมดเลย

เพราะว่าสหรัฐอเมริกากลัวมากๆว่าฝ่ายใต้จะแพ้แล้วเวียดนามเหนือชนะ เวียดนามทั้งประเทศจะกลายเป็นคอมมิวนิสต์และถ้าสมมติว่าเวียดนามกลายเป็นคอมมิวนิสต์มันจะกลายเป็นโดมิโน่ทั้งเอเชียตะวันออกเฉียงใต้จะต้องกลายเป็นคอมมิวนิสต์ไปด้วยหมดเลย

ซึ่งตามคอมเซปต์ของสงครามเย็นอเมริกาจะปล่อยให้เกิดสิ่งนั้นไม่ได้เด็ดขาด  เวปยูฟ่าเบท   โดยการเข้ามาของสหรัฐอเมริกามันเหมือนกับการอัปเลเวลการรบเพราะว่าอเมริกาเข้ามาพร้อมกับเทคโนโลยีความรุนแรงอะไรต่างๆมากมายดังนั้นสงครามเวียดนามมันก็เลยใหญ่ขึ้นมาเลย

จากเดิมที่เป็นแค่สงครามกองโจรว่าอย่างงั้นเถอะจริงๆแล้วพวกต่างชาติที่เข้ามาช่วยรบในเวียดนามไม่ได้มีแค่สหรัฐอเมริกาแต่ยังมีอีกหลายชาติเลยไม่ว่าจะเป็น ไทย เกาลีใต้ นิวซีแลนด์ แบบเยอะมากเลยทีเดียว